Anders dan andere jaren ivm Covid is toch tegen alle verwachtingen in afgelopen weekend de Tour de France weer begonnen. Dagelijks worden de wielrenners bekeken hoe ze elkaar probeerden af te troeven tijdens deze wereldberoemde race.
De Tour startte in 1903 en behoort tot de grootste wielraces ter wereld. Eén van de meest gedenkwaardige momenten was in 2000 toen de Amerikaan Lance Armstrong de Italiaan Marco Pantani liet voorgaan over de streep. Chris de Bode was getuige van dit moment. Zijn foto, één van overheersing en onderdrukking, werd een World Press Photo. De Bode maakte er internationale naam mee.
Chris de Bode is werkzaam als documentair fotograaf en werkt voor diverse hulporganisaties. Hij maakte reportages voor Artsen zonder Grenzen, Stichting Vluchteling, Greenpeace en National Geographic Magazine. Door zijn werk komt hij op plaatsen op de wereld waar een doorsnee toerist niet komt, maar slaat ook de goed bezochte plekken niet over. De Bode heeft oog voor zaken die een gemiddelde reiziger niet ziet. Niet alleen omdat hij fotograaf is, maar ook omdat hij betrokken is bij wat er in de wereld afspeelt. De wijze waarop hij wielerrondes verslaat laat dat zien.
Na de Tour du France reist De Bode mee met kleinere wielerrondes elders in de wereld. Rondes waar renners zonder naam furore maken. In 2008 verscheen van Chris de Bode het boek Tour du Monde. Dit boek beslaat foto’s die De Bode nam van de gelijknamige wielrennertour, waarbij een route wordt gereden die verscheidene landen overgaat. De Tour du Monde brengt ons langs Colombia, Cuba, Senegal, Eritrea, Qatar en Hainan. De Bode richtte zijn camera tijdens deze tour niet op de finish, de kopgroep of het peloton, maar vooral op de toeschouwers langs de kant van de weg en op de omgeving van het parcours. Het resultaat is kleurrijke foto’s waarbij het belang van de wielersport voor het land en zijn toeschouwers centraal staat. De wielrenners zijn altijd prominent aanwezig, maar hebben een bijrol. De Bode heeft meer interesse voor de toeschouwer, de mens die werkzaam is voor de tour of de mens die doorgaat met zijn dagelijkse leven, terwijl de wielrenners hun onderlinge strijd aangaan.
Door het verslag van De Bode zien we dat een wielerronde een belangrijk moment kan zijn van saamhorigheid, vermaak en plezier. Vaak zijn echter ook onze westerse parafernalia en gebruiken terug te vinden en zien onze geïnviteerde Europese helden er elders misplaatst uit. ‘Sport verbroedert’, wordt gezegd, maar sport verdeelt evenzeer. Dat sport ook het spel is van aanzien, van hiërarchie en macht, van geld en politiek is ons bepaald niet onbekend. Maar De Bode brengt het in beeld, op een vrij ongebruikelijke manier. Wanneer je zijn foto’s bekijkt, realiseer je je ineens dat op het moment dat het peloton langs raast, je eigenlijk nooit stil staat bij die andere kant van sport. Je bent hierbij gewaarschuwd! Eenmaal de Tour du Monde gezien, kijkt je voortaan anders naar de Tour de France.
