In deze tentoonstelling worden thema's zoals vluchtelingen, grensproblematiek en de kloof tussen Noord - Zuid / Midden Oosten - Westen in beeld gebracht door Miriam Londoño en Dora Mejia. Beide kunstenaars komen van oorsprong uit Colombia.
UNCERTAIN TRANSITS
Miriam Londoño:
De beelden van vluchtelingen uit diverse landen die de laatste jaren overal in de media verschijnen, vormden de basis voor de nieuwe reeks tekeningen van Miriam Londoño. In deze tekeningen van papierpulp, wordt getracht de kwetsbaarheid en onzekerheid van de vluchtelingen uit te drukken.
Daarnaast, toont Londoño tekeningen gebaseerd op kaarten van enkele landen waar sociale en politieke conflicten heersen. Conflicten die bepaalde groepen van de bevolking dwingen om te vluchten.
In haar installatie “Testimonies”, verwerkt ze de getuigenissen van vrouwen die in haar moederland Colombia door langdurige conflicten van huis en haard zijn verdreven. Getuigenissen waarin de dimensie van de pijn en de ontworteling, aangeven hoe deze omstandigheden een leven soms ongeneeslijk kunnen verwoesten.
Dora Mejia:
In de werken worden we geconfronteerd met de pijnlijke realiteit van hetgeen plaatsvindt bij de grens tussen de Verenigde Staten en Mexico en andere landen ten Zuiden van de VS. Er zijn meerdere regionen in de wereld waar dit speelt, Afrika-Europa en Midden Oosten-westen.
In HORIZON heeft Dora een iconische foto uit de media meerdere keren naast elkaar gezet zodat er een gevoel van oneindigheid ontstaat. Het beeld van wat zich afspeelt langs de grens wordt getoond vanuit het perspectief van de migrant, de grens als een enorm lange dimensie.
In WITHOUT HORIZON wordt een ander mediabeeld getransformeerd en in serie gezet. Een ander aspect wordt belicht, migranten die hun doel niet bereiken. De lengte van de horizontale dimensie benadrukt het trieste, uitzichtloze en frustrerende gevoel en de abstractie die zo ontstaat laat de individualiteit van de personen naar de achtergrond verdwijnen.
In SHADOWS wordt de reis op een onzeker pad uitgebeeld , mensen die de duisternis instappen op zoek naar een lichtere, betere toekomst. Deze foto is in verticale richting in serie gebracht.
In BORDER wordt de grens als illusie benadrukt. Het idee om de bomen die in het grensgebied tussen USA en Mexico groeien met hun uitstraling, medicinale kwaliteiten en het belang voor onze voorouders te gebruiken als grens. Zou het niet mogelijk zijn om een nieuwe grens te maken met bomen i.p.v. hekken, muren. Dit werk toont een fragment van deze ideële grens, is 279 cm breed en geeft ons een impressie van zo’n grens op bijna ware grootte.
In de serie TRANS-, NEO-, en LAST PANGEA wordt de aandacht op de beperking van grenzen gevestigd en wordt meer aan mentale dan aan aardse grenzen gerefereerd. De migratie van de continenten en hoe dit in de toekomst evolueert is een fascinerend gegeven. Deze 3 witte werken geven een ver doorgevoerde science-fiction-achtige speculatieve voorspelling weer van hoe de continenten in de toekomst gepositioneerd zouden kunnen zijn. De witte kleur staat voor het buiten beschouwing laten van economische invloeden en minimale ingrepen t.o.v het aardoppervlak, een ideale wereld van elementaire abstracte formules.
Engelse uitgebreide versie Dora Mejia:
The Works reunited under this concept reflect on the painful realities that occur not only on the frontier between the United States and the rest of America to the south but also with many regions of our contemporary world that seem to deepen the gap between north and South and between the Middle East and the West.
HORIZON alludes to the frontier events, transforming an iconic media image that in reproducing emphasizes the recurrence of the migratory fact and the horizontal and immeasurable dimension of the border seen from the perspective of the migrant. The extremely long dimension emphasizes the fact of the border as such as. The detail shows the evanescent quality of the formal treatment that converts the features and forms Particular to anonymous modes.
WITHOUT HORIZON accentuates another recurrent aspect of the same migratory event, transforming another media image, whose seriality and aesthetic treatment lead to a new formal entity, which denotes the harsh reality of the migrants who do not achieve their purpose. The border is connoted with the extreme emphasis of the horizontal dimension with respect to the vertical. The treatment of the image exalts the darkness of feeling and frustration and abstracts forms preserving identities.
SHADOWS, insists on the journey through uncertain paths, entering the darkness in search of a bright future. It uses the vertical dimension that emphasizes the remoteness of the beyond, in counterpoint with the horizontal of the rest of the series.
BORDER proposes an illusion, a fleeting utopia to demarcate the border to the north of the rest of the Americas to the south. Having recently known the Aspen tree in the frontier between MEX and USA, its visual and sonic aesthetic impact, knowing its medicinal qualities, its ancestral uses, its way of propagating, produces a seduction impossible to avoid when the subject of limiting the issue is being developed. Would there be any possibility of creating a new frontier without walls, meshes, or fences, but only of trees, of beautiful trees? At least in the confines of art that possibility exists. A fragment of that ideal border acquires symbolic existence in this piece made to a size close to the real. The emphasis is given in the total horizontal dimension, 279 cm, referred to the immense border line of which this work would be a fragment. The vertical dimension of 69 cm imposes a presence in the exhibition space.
TRANS PANGEA, NEO PANGEA and LAST PANGEA, looks at the limit-boundary approach. It rambles in more mental and speculative boundaries than earthly ones inspired by theories that have astonished mankind about the drift of the continents and the predictions about its future evolution. It is made up of three pieces that nuance different scientific-fantastic elucubrations that, in any case, go beyond the known limits. The white color the economy of means or minimal interventions on the surface, allude to the ideal world of abstract formulations and elementary principles that are no less complex. However it is not a sensation that would have been sought. The idea itself found the way to express itself.
