Paul Smulders laat zich zonder vooropgezet plan leiden door zijn schildersmaterialen. Door de kleurstoffen vrijelijk op elkaar in te laten werken ontstaat er een deels onvoorspelbare compositie.
Paul Smulders (Breda 1962) is een schilder pur sang. Hij heeft het schilderproces als thema van zijn werk gekozen.
Zonder vooropgezet plan laat Smulders zich leiden door zijn schildermateriaal. Hij werkt met diverse verfsoorten, inkten en lakken, die hij op elkaar laat inwerken als betrof het in een alchemistisch proces. Door de kleurstoffen vrijelijk op elkaar te laten inwerken ontstaat er iets wat de schilder weliswaar in gang zet, maar dat zich voor een belangrijk deel toch als een onvoorspelbaar proces voltrekt.
Natuurlijk ontkomt ook Smulders er niet aan een orde aan zijn materiaal op te leggen, maar hij geeft zijn materiaal zoveel mogelijk de ruimte om een beslissende factor te zijn bij de uiteindelijk compositie.
In zijn huidige werk staan motieven uit de natuur centraal. Toch is het niet zo dat de schilderijen de illusie willen oproepen dat ze de natuur perfect afbeelden. Schilderen is niet slechts het maken van een afbeelding, maar ook het tot leven brengen van schilderkunstig materiaal, dat op zichzelf nog geen betekenis heeft. De verf en het gebaar van het schilderen vertegenwoordigen in het artistieke proces het zinnelijke element, terwijl het uiteindelijke beeld een vorm van ordening en organisatie is.
Smulders’ werk toont niet alleen landschappelijke motieven, maar laat ook de dynamiek zien zoals die in de natuur werkzaam is. Op zijn schilderijen krijgt men dan ook de wisselwerking te zien tussen twee soorten natuur. Het natuurlijk effect van een zo ongedwongen mogelijke schilderkunst wedijvert op het doek met het aloude vormenspel uit de levende natuur.
Smulders’ schilderwerk ziet eruit als een dynamisch weefsel van organische vormen, maar het lijkt evenzeer op een abstract werk, dat nu juist niet direct naar de natuur verwijst. Van Smulders’ schilderijen zou men kunnen zeggen: “Dit is het weefsel van de natuur, de samenhang zoals je natuur zou kunnen ervaren” Bij het zien van Smulders’ werken is de strijd tussen beeld en materie, tussen structuur en chaos voelbaar. Hij wil dat het beeld verf en de verf beeld wordt. Van zijn schilderijen gaat zeker de suggestie van figuratie uit, maar die speelt op een niveau onder het oppervlak. In zijn doeken ervaart men de gelijktijdigheid van figuratie en abstractie.
