De eerste tentoonstelling van het nieuwe culturele seizoen 2019/20 opent Galerie 23 met een solo expositie van Steven Sikkens (Amsterdam/Curaçao).
STEVEN SIKKENS: MY STYLE IS A MYSTERY TO ME
Het werk van Steven Sikkens in één zin? Een chaotische binnenwereld die in balans probeert te komen met een vaak even chaotische buitenwereld?
Steven Sikkens (1973) is een Afro-Caribische Nederlander. Zo noemt hij het zelf. Die dubbelheid komt ook terug in wat hij doet. Hij heeft een medische opleiding maar tegelijkertijd heeft hij zichzelf opgeleid tot kunstenaar. Twee werelden die elkaar vaak van dienst zijn, maar die ook kunnen botsen. De ene wereld levert stof voor de andere, maar de artistieke andere probeert ook hartstochtelijk zichzelf te zijn.
Sikkens tekent en schildert. Zijn tekeningen starten meestal eerst in een schetsschrift. Hij heeft er stapels van. Hij begint ergens en lijkt vervolgens zijn pen achterna te gaan. Die gaat letterlijk en figuurlijk alle kanten uit. Het lijkt erop dat de kunstenaar de vrijheid viert. Een hoge vorm van doedelen. Als hij zin heeft om een tekst op te tekenen, dan doet hij dat. Als iets hem niet bevalt dan maakt hij het zwart. Compositorisch experimenteert hij. Hoe gebruik ik de ruimte? Waar kan een helder contrast diepte geven? Wanneer werken heldere lijnen het best, wanneer zijn krassen een effectiever middel? Zelf zegt hij in één van zijn tekeningen: My style is a mystery to me…..Dat klopt. Voor de kijker ook. Soms neigt die stijl naar realisme, soms heeft surrealisme kennelijk de voorkeur, een andere keer is abstractie een betere omschrijving. Omdat die schetsen vaak meer zijn dan oefenmateriaal, is het logisch om ze in een tentoonstelling als deze te laten zien.
In zijn grote werken op papier is de intuïtieve manier van tekenen niet verdwenen. Er lijkt iets meer stilering te zijn, iets meer bewuste compositie. Ondanks dat is het gissen naar de inhoud van zijn tekeningen. Omdat de meeste tot de rand toe gevuld zijn – op een ogenschijnlijk willekeurige, chaotische manier – is het soms zoeken naar inhoudgevende objecten, vormen of figuren. Het lijkt erop alsof hij persoonlijke thema’s vermengt met zaken die zich in de wereld om hem heen spelen. Als kijker zoek je houvast door bijvoorbeeld naar de teksten in de werken te kijken, maar die zijn vaak cryptisch (did I change my mind or was my mind changed). Je bent ook geneigd naar details te speuren, maar die staan vaak los binnen het geheel. Soms is de omgeving van de afgebeelde figuren zo dreigend, zo gothic-achtig zwart, dat over de toon of de stemming geen misverstand kan bestaan, maar dat het precieze thema zich nog steeds niet openbaart (Mental Pistolz). Sikkens’ mannen en vrouwen ogen vaak buitenaards, als hoofdpersonen uit een Afro-futuristische sciencefiction film. Als je daar een conclusie aan wilt verbinden duikt er weer een glashelder werk op met een keurig paar op de voorgrond en twee mannen op de achtergrond. Weg futurisme, weg mysterie. Enkele werken zijn portretten. Hij omgeeft de geportretteerde met zoveel visuele ruis dat hij naar de achtergrond wordt geduwd en je je afvraagt of de chaos als exemplarisch bedoeld is voor de afgebeelde persoon of dat die ruis exemplarisch is voor de manier waarop Sikkens werkt.
Steven Sikkens schildert ook. De kwast mist de directheid en vrijheid van een pen of een potlood. Het is dan ook begrijpelijk dat zijn schilderijen gestileerder ogen, minder intuïtief, doordachter. Hij blijft het dichtst bij zijn tekeningen met ‘The Unconcious Mind’, een haast angstaanjagende verbeelding van een buitenwereld die weinig ruimte laat voor de individuele mens met zijn individuele behoeftes.
De werken van Steven Sikkens zijn niet vrolijk- soms schrikken ze zelfs af – maar ze zijn altijd intrigerend, inspirerend, overlopend van fantasie en ze trekken de kijker naar binnen, of hij wil of niet.
Rob Perrée
Augustus 2019
Steven Sikkens Arts
‘Als autodidact-kunstenaar streef ik naar een universele synthese van (ab)normale bezigheden en alledaagse dilemma’s in een continu creatief proces. Als Makamba Pretu (Afro-Caribische Nederlander), wonend en werkend in Amsterdam (Aarde, Melkweg, Universum) heb ik een kosmische identiteit.
Een brede maatschappelijke oriëntatie en fascinatie voor intermenselijke relaties vormen een onuitputtelijke inspiratiebron.
Mijn kunstwerken worden gekenmerkt door een sterke urgentie, emotionele zeggingskracht en gelaagdheid.
Zij zijn als het ware een weerspiegeling van mijn zielenleven. Als auteur ben ik daarmee de eerste toeschouwer in het publiek. Met mijn werk houd ik de binnenwereld in balans en zoek ik overeenstemming in schijnbare tegenstrijdigheden in onze hedendaagse werkelijkheid.
De werken zélf hebben een voorkeur voor een contrasterende kleur- en vlakverdeling. Zij ontstaan op mysterieuze wijze uit het niets en zij doen dit op hun eigen initiatief. Daarbij vertonen veel van mijn kunstwerken bepaalde eigenaardigheden: de meeste hebben geldingsdrang, exhibitionistische trekjes en houden ervan om voortdurend in het middelpunt van de belangstelling te staan. Sommige zijn nog erg onzeker over zichzelf (of ze al wel helemaal af zijn of niet), óf voelen zich nog ondergewaardeerd. Andere zijn ronduit crimineel en hadden nooit geschilderd mogen worden.
Gek genoeg is het uiteindelijk resultaat vaak een verrassende en unieke stijl die steeds weer op een andere manier diepe weerklank vindt bij de belevingswereld van de toeschouwer….’
‘As a self-taught artist I make an continual effort for a universal synthesis of (ab)normal business and everyday dilemmas in a continuous creative process. As a Makamba Pretu, (an Afro-Caribbean Dutchman), living and working in Amsterdam I have a cosmic identity.
A broad orientation towards society and fascination for interpersonal relationships are a source of inspiration that never runs dry.
My works are characterised by a strong sense of urgency, emotional eloquence and complexity. They are like a mirror to my soul. As their author I am the first one in the audience. With my work I keep the inner world in balance and integrate apparent contradictions against the background of our everyday reality.
They arise mysteriously out of nowhere and they do this by their own initiative. They have a preference for strong contrasts in their composition themselves.
Furthermore they show all types of peculiarities: most of them want to be in the centre of attention continually. Some feel insecure and do not know for certain whether they are really finished or not. Some always feel under-appreciated.
Others are downright criminal and should have never been painted.
The final result is often suprising, in a very unique style, aiming to turn the spectator in an experience…. ‘
